راه‌های حل ممنوعیت مکتب برای دختران از سوی طالبان

در 22سالگی، مریم (تغییر کرده) هنوز هم تنها دارای دیپلم دبیرستان است. او که قادر بهحضور فیزیکی در دانشگاه در افغانستان نیست، در جهت مدرک آنلاین از دانشگاه مردم،یک دانشگاه مجازی رایگان با اعتبار ایالات متحده کار می کند.

این بهاو اجازه می دهد تا محدودیت هایی را که امپراتوری اسلامی بر او قرار داده است تاحدی دور کند، اما تحصیل از خانه به دور از آسانی بوده است.

هر شب،حدود ساعت ۹ شب، در حالی که خانواده اش برای شب ساکن می شوند، مریم آماده می شودتا با نوشیدن اولین پیاله قهوه اش شروع به تحصیل کند. او چند ساعت آینده را صرفتلاش برای نگه دارید تا با 100،000 دانشجویان دانشگاه در سراسر جهان است. این یکروند خسته کننده است، پر از موانع، اما او احساس می کند او هیچ انتخابی ندارد.

دو سالپس از اعلام این محدودیت ها، خانواده های افغان امیدواری شان را از دست می دهند کهامارات اسلامی به وعده هایش برای بازگشایی لیسه ها و دانشگاه ها عمل کند.

آموزش وپرورش نیز چالش های زیادی در دولت قبلی تحت حمایت غرب داشت. به دلیل درگیری، عدمتوسعه و فساد، به اصطلاح "مدارس ارواح" در یک مرحله یافت شد که تنها برروی کاغذ وجود دارد.

پس ازمجمع عمومی سازمان ملل متحد در ماه سپتمبر، که طالبان به آن دعوت نشده بودند،امارات اسلامی گفت که از این که، "بحث ها و نظرات در سازمان ملل متحد با مطرحکردن تنها دو موضوع کوچک و داخلی مانند آموزش زنان و کار آنها منحرف شد"ناراحت است.

اما برایخانواده های افغان این ها چیزی جز موضوعات "کوچک" نیست و عدم پیشرفتباعث شده است که بسیاری به دنبال جایگزین هایی برای دختران خود باشند. برخی با اینوسیله، مانند خانواده مریم، دختران خود را در کلاس های آنلاین ثبت نام کرده اند.برخی دیگر به مدارس غیر رسمی تبدیل شده اند که توسط دولت، اغلب در خانه های مردممورد بخشش قرار گرفته است؛ در حالی که تعداد کمی از آنها راه هایی برای فرستادنفرزندان خود به خارج از کشور برای تحصیل در کشورهایی مانند پاکستان، ایران و ترکیهپیدا کرده اند.

چالش هایاتصال

آموزشآنلاین یک راه حل محبوب پیشنهاد شده توسط برخی از فعالان و طرفداران در خارج ازکشور است. با این حال، به گفته مریم، افغانستان هنوز فاقد زیرساخت های اساسی برق وپهن باند لازم برای عملی کردن چنین یادگیری است.

وی گفتکه شاگردان افغان به همان اندازه که در مطالعات واقعی شان انجام می دهند، در موردداده های موبایل و برق نگران می شوند. اکثر روزها، خانه ها در محله مریم تنها برقسازگار پس از 8:00، و به دلیل هر ماموریت می تواند تا سه ساعت طول بکشد برایتکمیل، او را امتحان کنید و اقامت تا تمام شب برای دیدار با مهلت بارگیری در اینهفته خود را.

در شبهایی که برق در دسترس نیست، او ساعتی هشدار می دهد تا بررسی کند که آیا برق برگشتهاست یا نه. تمام شب بیدار ماندن به مریم تلفات فیزیکی داده است.

او بهسازمان بشردوستانه جدید گفت: "در طول روز، من تلاش برای تعادل زندگی به عنوانمن از سردردی آورده شده توسط بی خوابی رنج می برند، ". "من سعی می کنمبه استفاده از تلفن من بی ارزش نیست، چرا که، امروزه، اگر من نزدیک به صفحه نمایش،چشمان من شروع به سوزاندن."

اجزایویدئویی از دوره های مریم نیز باعث استرس اضافی به عنوان او به طور مداوم بهدرخواست پدرش برای پول بیشتر به بالا بسته های داده ها بر روی تلفن خود را،"بسته نرم افزاری ماهانه اجرا خواهد شد در عرض یک هفته، بنابراین من فقط نگهداشتن فعال روزانه، بارگیری در این هفته، و یا حتی بسته نرم افزاری ساعتی فقط بهطوری که من به اندازه کافی برای تکمیل تکالیف من در زمان."

نبود برقبا ثبات و سرعت متوسط اینترنت در افغانستان - 2.4 مگابایت در ثانیه برای پهنایباند، و 5.2 مگابایت در ثانیه برای موبایل - مانع پیشرفت مریم در جهت تکمیل 40دوره مورد نیاز برای مدرک علوم کامپیوتر او شده است.

به دلیلتمام این مسائل، او تنها قادر به تکمیل 14 دوره در 29 ماه از او ثبت نام کرده است.

مریم باوجود مشکلاتش اذعان کرد که خانواده اش یکی از خوش شانس ها است و درآمد کافی برایمصرف هر ماه 20 دلار در بسته های اینترنتی موبایل دارد. متوسط درآمد سالانه درافغانستان فقط 390 دالر تخمین زده می شود.

او گفت:"من می خواهم جهان مشکل ما را جدی بگیرد و داستان ما را با چند دوره آنلاینبه پایان نفرستد."

راه حلهای جایگزین

موسیعزیز، عضو اینسون، یک بنیاد مستقر در افغانستان که به یافتن راه حل های محلی برایمسائل دسترسی به آموزش و پرورش کمک می کند، به روزنامه جدید بشردوستانه گفت کسانیکه آموزش آنلاین را به عنوان پاسخ می خوانند، صرفاً در یک راه حل سریع که دردرازمدت کار نخواهد کرد، حل و فصل می شوند.

عزیزگفت: «آموزش آنلاین و دیگر راه حل های موقت فقط درمان علائم است.» او از افغان هاخواست که به جای آن به کار در راستای راه حل های رو در رو ادامه دهند.

یکی ازاین روش ها ایجاد مدارس و دوره های غیررسم است که به طور زیرک با اجازه امپراتوریاسلامی ترتیب داده شده است. پیشتانه درانی که اکنون در ایالات متحده امریکا تحصیلمی کند، با استفاده از سازمان خود به نام "افغانستان را یاد بگیر" مکاتبغیررسم را در جوامع سراسر مرکز و جنوب افغانستان ایجاد کرده است.

پشتنادرانی درانی که در قندهار و کابل نیز زندگی کرده و به عنوان پناهنده در کویتیپاکستان زندگی می کند، می گوید که سازمان او متکی به توانایی اش برای تعامل مستقیمبا بزرگان جامعه است که به نوبه خود مکان های امن را برای آنها فراهم می کند تاکورس های شان را برای دختران ۱۳ تا ۱۸ ساله انجام دهند.

"دربامیان، ما در زیرزمین خانه کسی تدریس می کنیم. در کندهار، ما در مکانی تدریس میکنیم که قبلاً برای پروژه های دیگر استفاده می شد که جامعه به یک فضای یادگیریبرای ما تبدیل شده است."

محدودیتهای آموزشی طالبان نیز باعث شده است که هزاران دانشجو زن و مرد در کشورهای خارجیدرخواست بورسیه بدهند، اما حتی زمانی که زنان جوان می توانند راه هایی برای تحصیلدر خارج پیدا کنند، محدودیت های امارات اسلامی اغلب هنوز سر راه شان باقی میمانند.

این موردبرای Elaha Stanikzai بود، که بورسیه تحصیلی برای تحصیل در دبی تنها به امید خودرا در آخرین لحظه در ماه آگست بی باک اعطا شد.

وی گفت:"وقتی ویزا گرفتم، شروع کردم به دیدن یک اشعه امید برای زندگی ام، اما تمامرویاهایم زمانی که [طالبان] ما را از ورود به میدان هوایی محروم کردند، درهمشکست." وی افزود: "ما در بیرون میدان هوایی منتظر ماندیم به این امید کهآنها به ما اجازه دهند که به پیش بریم. اما در پایان، تنها گزینه این بود که بهنوبه خود در اطراف."

گفتگو باطالبان

در دوسال اخیر، امارات اسلامی موانع فرهنگی را ذکر کرده است - این باور که بخش بزرگی ازجمعیت هنوز هم مخالف دختران شان هستند که در بیرون از خانه به مکتب می روند - یکیاز دلایل ادامه محدودیت ها است، اما استانیکزای گفت که خانواده اش برعکس شواهدیاست. او گفت پدرش که در حال حاضر از سرطان رنج می برد، یکی از بزرگترین مدافعان اوبوده است: "او به من گفت، "شما باید مطالعه کنید. شما آینده ساز کشورخود هستید. شما باید به مردم خود، میهن خود کمک کنید."

یکی ازدلایلی که بسیاری از افغان ها هنوز امید دارند این است که مقام های بلند پایهامارات اسلامی از سرپرست وزارت دفاع گرفته تا سخنگوی اصلی حکومت و معاون وزارتخارجه بارها این را تهدید کرده اند که می خواهند مکاتب و دانشگاه ها را برایدختران نوجوان و زنان جوان بازگشایی کنند.

امیر خانمتقی، وزیر خارجه موقت افغانستان در ماه اکتوبر در مصاحبه با بی بی سی بار دیگرتاکید کرد که امیر خان متقیان، آموزش دختران را یک موضوع داخلی می بیند و حکومت بهدنبال راهی برای حل این مشکل است.

عزیز، ازبنیاد اینسان می گوید که به جای نادیده گرفتن طالبان، افغان های تحصیل کرده، بهویژه کسانی که در هديه های مذهبی خوب آشنا هستند، بايد در صدد سرمايه گذاری بر ايناحساسات باشند و تلاش کنند تا "با صحبت کردن با آنها" اين مشکل را حلکنند.

ميوندشامس ٥٧ ساله که در يک سازمان بين المللى کار ميکند، سال گذشته را در سفر بينافغانستان و پاکستان به سر برد تا اطفالش بتوانند به تدبين شان ادامه دهند. او ازجمله کسانی است که امید می بیند طالبان سال 2023 با طالبانی که برای اولین بار درسال 1996 به قدرت رسید، یکسان نیست.

آقایشامس گفت: "در داخل کشور، خود افغان ها از این واقعیت ساده گیج شده اند کهچندین مقام ارشد امارات اسلامی خانواده هایی دارند که در قطر، امارات متحده عربی،پاکستان و دیگر کشورها اقامت دارند، جایی که دختران شان آزاد هستند تا تحصیلات وشغل شان را دنبال کنند- چیزی که در کشوری که در حال حاضر بر آن حکومت می کنند،غیرممکن خواهد بود."

اقداماتدیگر در داخل افغانستان نیز به عنوان نشانه های امیدوار کننده انجام می شود.

برای یکسال کامل، مدارس متوسطه برای دختران مسن تر در حداقل دو استان باز باقی ماند. و درماه سپتمبر گذشته، تعداد انگشت شماری از مکاتب برای دختران بالای جیل ششم به طورخلاصه در ولایت جنوب شرقی ولایت پاکتیا بازگشایی شد. بسته شدن دوباره در پاکتيا ازسوى تعداد زياد در افغانستان به نشانه تفرقه در اين مورد در رهبرى طالبان ديده شد.

لویعبدال جبار، مشاور ارشد وزارت تحصیلات عالی ماه گذشته در مصاحبه با اسوشیتد پرس بهاین تقسیم پرداخت. جبار در صحبت با اسوشیتدپرس گفت که تصمیم نهایی با ملا هیباطالله آخند زاده، رهبر منحله طالبان نهفته است.

جبار به اسوشیتدپرسگفت: «وقتی او می گوید که آنها باز هستند، همان روز باز خواهند شد. حتی وزیران ماطرفدار آن هستند... تنها به خاطر این است که ما از دستورهای او پیروی میکنیم."

آیا سنگقایق

اما اینتنها تنفر از رهبر جمهوری اسلامی نیست که مقامات اسلامی را از بازگشایی لیسه ها ودانشگاه ها برای دختران و زنان باز داشته است.

در یکمستند انگلیسی الجزیره که در ماه آگست پخش شد، زبیه اللهمجاهد، سخنگوی رسمی اتحاداسلامی، به ترس دیرینه در میان رهبران افغانستان از اوایل قرن بیستم، به این سو،می هد: جهش.

ویافزود: "اکنون رهبران طالبان می ترسند که اگر ما علمای دینی را با حکومت متحده نکنیم... سپس این می تواند دولت را سقوط دهد."

اتيقالله يکى از دکانداران کندهار که ماهانه دوبار بين کندهار و پاکستان سفر ميکند تايکى از دخترانش را ملاقات کند گفت که امارات اسلامى بايد بپذیرد که مانند وى مردمافغانستان خواهان بازگشایی مکاتب هستند.

او بهروزنامه جدید بشردوستانه گفت: «البته که دوست دارم وقتی در پایان هر روز ازفروشگاه بر میگردم، با خانواده ام باشم، اما این قربانی را برای دخترانم دادم فقطبرای دیدن آنها تحصیل کرده، خودکف و مستقل.»

اتيقالله به عنوان کسى که جوانى اش را در کار خود به سر برد و هيچگاه تدبير را به دستآورد گفت که او مي داند که مشکلات بى خانمانى را به بار خواهد آورد و او ميخواهدکه دخترانش آرزوى بيشتر را داشته باشند.

دخترمآرزوی رفتن به فضا را دارد. امیدوارم روزی به حقیقت پیوست." "زندگی برایزنان در افغانستان بسیار چالش برانگیز است، زیرا آنها به پدر و برادران خود اعتماددارند، اما من می خواهم دخترانم کار کنند و برای خود درآمد کسب کنند، نه اینکه ازبرادرشان گند نکنند."

به هماناندازه که او کشورش را دوست دارد و می خواهد دخترانش در ولایت مادری شان شکوفاییکنند، آتیق الله گفت که محدودیت های امارات اسلامی ماندن در کشور را برای آنهاغیرممکن می سازد: «من به سادگی آینده دخترم را در اینجا نمی بینم.»

‍