فراگیر بودن صلح؛ گفت‌وگوی مستمر با همه

تنهاانتظار می رود که در درگیری های درهم تنیده، مقصر شناخته شدن منجر به محرومیت برخیاز طرف های منازعه از روند صلح شود تا از دادن تصدیق بیشتر به آنها جلوگیری شود.اما حتی زمانی که اولین شکاف ها غلبه شده و مذاکرات صلح آغاز شده است، این به اینمعنا نیست که جنگ متوقف شده است و همه بحث ها حل شده است. پس چگونه با تنش هایاطراف برخورد کنیم و چه کسی حق مشروع نشستن بر سر میز مذاکرات صلح را دارد؟

ترزاتاکید می کند که همیشه زمانی تنش وجود دارد که خشونت مسلحانه یک تجربه اخیر باشد:«تغییر از طرز فکر جنگی، که در آن در مورد بقا و قاب کردن دیگری به عنوان دشمناست، به یک طرز فکر صلح برای همه در یک زمان اتفاق نمی افتد».

این امرمی تواند تنش هایی را برای تشدید بیشتر، بیگانگی و سوء تفاهم ایجاد کند. حتی تشویقبرای صلح را می توان نادیده گرفتن نیازها و نگرانی های عاطفی دید: «اگر شما تلاشمی کنید گذشته را به نفع آینده محو کنید، یا حداقل حال حاضر سخت است که بپذیرید».ترزا تاکید می کند.

آندری میافزاید که آن روایت های مختلف در مورد صلح سازی "مناطق خاکستری" هستند:اما پر کردن این تفاوت ها "زیباترین لحظات صلح" را به ارمغان می آورد کهفضاهای برخوردهای فردی با افراد دیگر است: پشت صحنه بدون دوربین و بدون سر و صدادیجیتال.

سپسبازیگران کوچک شروع به ساخت یک پارچه اجتماعی است که حتی انعطاف پذیر تر از نهادهای دولتی "که در سطح بالا ایجاد شده است، اما هنگامی که آنها ناپدید میشوند، کل روند از هم می آمیزد." بنابراین، همانطور که ترزا یادآوری می کند،بازیگران در هر سطحی نیاز به مایل به تغییر و به عهده گرفتن مسئولیت برای خوبمشترک دارند: "این چیزی است که در نهایت مورد نیاز است".

اگر میخواهید بیشتر بدانید که چگونه به درخواست فراگیر کلمبیا صلح مکانیسم به افغانستان،و تجربه آندریس در سازماندهی فضاهای کوچک از برخورد در گوش دادن به صوتی

‍

‍